“J

ust the facts” Het is waarschijnlijk één van de meest bekende journalistieke claims. Maar ook een misleidende. Natuurlijk moet je als journalist en als nieuws­merk de feiten helder op een rijtje hebben. 

Alleen stopt het daar niet. Als emoties bij alles wat we doen zo’n rol spelen, waarom zouden we dan doen alsof we ze bij nieuws kunnen uitzetten? Ze zijn naast de feiten evengoed belangrijk om écht te begrijpen wat er speelt. Zowel de emoties die de hoofdrol­spelers bewegen – wat drijft Vladimir Poetin om Europa te bedreigen? – als de emoties die het nieuws bij ons oproept. Om in hetzelfde voorbeeld te blijven: moet ik echt schrik hebben dat de Russische president zijn dreigementen hard maakt?

Kwetsbaar

Het is wat we bij HLN bedoelen wanneer we zeggen de ‘hartslag van Vlaanderen’ te zijn. We stoppen niet bij de feiten, maar brengen ook wat u ontroert, trots maakt, doet lachen en raakt. Ik wil dat HLN een emotioneel nieuws­merk is. Net zoals we de feiten nauwkeurig analyseren, doen we dat ook met gevoelens: wáárom raakt het nieuws ons? In het hoofd, en in het hart: we geloven dat je enkel zo een complete blik krijgt op wat er leeft.

Tegelijkertijd is het ook wat HLN kwetsbaar maakt. Want als het al moeilijk is om de feiten juist te krijgen, dan zijn die emoties helemaal een glibberig beest. We geven ze volop aandacht, maar we willen ze bij HLN niet uitvergroten. Dat laatste is wat tabloid­kranten doen. Ze zetten een megafoon tegenover die emoties en maken ze groter dan ze zijn. Dat is geen ‘raken’ maar ‘sensatie maken’, een rode lijn die we op deze redactie nooit willen overschrijden. En toch voel je als hoofdredac­teur geregeld hoe soms één foto of woord je aan de verkeerde kant van die grens kan doen belanden.

Bezorgdheid

Een van de meest frappante voorbeelden was toen we in januari kopten: “Wat als Rusland echt NAVO-land aanvalt? Rijden tanks dan ook door België? En moeten burgers zich voor­bereiden op oorlog? 11 vragen beant­woord” Ik verdedig nog steeds de insteek van het artikel. Wanneer Poetin geregeld met het inzetten van atoomwapens dreigt, onze hoofdstad ook het hoofdkwartier van de NAVO herbergt, en legerchefs waarschuwen dat we ons op een uitbreiding van de oorlog moeten voorbereiden, dan is het een vraag waar je redactioneel mee aan de slag kan. We merkten ook – onder andere uit lezersreacties – dat het een bezorgdheid was die leefde bij mensen. 

Evenwicht

Ik geloof dat we net een maatschappelijke rol hebben door die emoties te durven benoemen en onderzoeken. Wanneer mensen het gevoel krijgen dat zaken onbesproken blijven, gaan zaken pas echt gisten. Waar we de mist in gingen, was door in titel, inleiding en grafiek enkel op de angst te focussen. Sommige verhalen hebben een sterke foto nodig om de aandacht van lezers te grijpen.

Maar deze ‘wat als’-vraag is al zo beklemmend dat er niet ook nog eens een extra vuurbol uit de tank moet knallen. Daarnaast had één gerust­stellende zin in de inleiding – “alle experts die we spraken achten het risico eerder klein dat de Russische president zijn dreigementen écht hard maakt” – een wereld van verschil gemaakt. We willen de hartslag van Vlaanderen zijn door die te capteren, niet door die de hoogte in te jagen. 

Om het nog complexer te maken: een artikel staat ook niet op zichzelf. Als op hetzelfde moment wanneer zo’n analyse online verschijnt, op HLN nog meer verhalen over oorlogsdreiging staan, geef je dat unheimlich gevoel nog een extra zetje. Om dat complexe evenwicht op elk moment van de dag beter te bewaken, hebben we bij HLN vanaf 2025 een nieuwe functie. De chef HLN home zorgt ervoor dat het samenspel tussen titels, inleidingen, foto’s en grafiek op elk moment klopt. Hij of zij bewaakt de ziel van HLN. Zodat je er de hartslag van Vlaanderen blijft voelen.